سلام
ياد اين شعر افتادم
بشنو از ني چون حکايت مي کند .... از جدايي ها شکايت مي کند
کز نيستان تا مرا ببريده اند ..... در نفيرم مرد و زن ناليده اند
سينه خواهم شرحه شرحه از فراق ... تا بگويم شرح درد اشتياق
زيبا نوشته ايد ،
نمي دانم شايد اين احساس غربت را پدرمان آدم برايمان به ارث گذاشته، گاهي خسته مي شويم از اختيار خودمان ، از با او نبودن از جدايي ، دلمان يک جرعه آسمان مي خواهد ... نمي دانم ولي عاشقي مي گفت درست همان لحظه اين خداست که تو را صدا مي کند "بنده ي من نمي خواهي آسماني شوي؟ نمي خواهي پيش من بيايي"
آسماني باشيد
التماس دعا